Sol-Feace

Wybitny przedstawiciel gier uposledzonych. Grasz i chcialbys zapomniec o swiecie, oddajac sie beztroskiej zabawie, ale nie jestes w stanie. Co rusz niedorobka, badz irracjonalne rozwiazanie. Mija pare godzin, zanim zaakceptujesz gre taka, jaka jest. Sol-Feace troche brakuje do idealu i mozna mu wiele zarzucac, a pomimo to gra znalazla sie w moich skromnych zbiorach. I to zupelnie nieprzypadkowo, choc powod nazwalbym trywialnym - spodobal mi sie artwork z okladki. Cala reszta wyszla dopiero w praniu.


Sol-Feace debiutowal na Sharp'ach z linii X68000, nastepnie przeniesiony zostal na Mega Drive, by ostatecznie wzbogacic biblioteke Mega CD. Stworzony przez Wolf Team, grupe z bardzo ciekawa historia, ktora obecnie, funkcjonujac pod [ktorys raz z kolei] zmieniona nazwa, moze byc znana np. z jRPG'a Tales of Vesperia. Przy okazji, warto wiedziec, ze muzyke do Sol-Feace skomponowal Motoi Sakuraba, majacy na koncie dziesiatki soundtrackow do gier, rownie legendarnych jak on sam. Jakosc sciezki z Sol-Feace potwierdza, ze posiadacz tego nazwiska jest absolutnym mistrzem w swoim fachu.


Jesli kiedykolwiek zdecydujesz sie na zakup Sol-Feace, niech bedzie to wersja Mega CD, bardzo tania i latwo dostepna, bez wzgledu na wersje regionalna. Dlaczego akurat Mega CD? Oczywiscie z uwagi na soundtrack, ktory da sie latwo zgrac z plyty albo po prostu posluchac na wlasnym hi -fi. Co tu duzo mowic, jedna z najlepszych shmup'owych kompilacji jakie slyszalem. Namiastka wrazen w przygotowanym przeze mnie klipie. Aha, wydanie CD, w przeciwienstwie do pozostalych ma jeszcze bardzo fajny opening, utrzymany w stylu anime.


Co do pozostalych aspektow gry... jest o czym rozmawiac. Sol-Feace to krociotka, 6-poziomowa kosmiczna strzelanina "w prawo". Pomimo tego, ze gre da sie ukonczyc w jakies 25 minut, przejscie bez uzywania kontynuac wymaga dlugiego i frustrujacego treningu, utrudnianego przez liczne slowdown'y. Poczatkowo myslalem, ze przyczyny spowolnien nalezy szukac w rodzaju zastosowanego nosnika, jednak po glebszej analizie okazalo sie, ze gra byla taka od samego poczatku. Jedyny posiadajacy animowane tlo trzeci level to po prostu koszmarny, niekonczacy sie slowdown, robiacy posmiewisko z momentami solidnego gameplay'u.


Nie liczac przeciwnosci natury technicznej, Sol-Feace bezlitosnie wykorzystuje bledy gracza. Po utracie zycia w samym srodku zadymy, mozna sobie spokojnie odpuscic dalsze starania. Bez power-upa ciezko cokolwiek zestrzelic, nie mowiac juz ratowaniu wlasnego tylka. Da sie pograc komfortowo, pod warunkiem, ze nie popelniamy zadnych bledow. Nawiasem mowiac, nie wyobrazam sobie efektywnej zabawy z obrazem composite puszczonym na maly TV. Gra korzysta z jaskrawej, lecz stonowanej palety, a malenkie pociski ledwo widac. Okularnik nie pogra. Chyba, ze na 29-calowym CRT z S-Video, tak jak piszacy te slowa i ofiara krotkowzrocznosci zarazem.


Grafika. Coz, widac, ze wowczas developer poszukiwal swoich zdolnosci, jak rowniez mozliwosci, jakie daje nowa platforma 16-bit. Sol-Feace wyglada biednie i malo ciekawie, ale niektore etapy, utrzymane w starym, dobrym, kosmicznym stylu, moga sie podobac. Choc nie wiem, czy w tym przypadku kolorytu nie dodaje czasem fenomenalne tlo dzwiekowe. Celowo napisalem "tlo", bowiem SFX jest nie do przyjecia. Na poczatku przeraza, nastepnie degustuje, w koncu smieszy. Odglos strzelania brzmi jak szuranie kapciami. Slychac na klipie.


Pomimo licznych niedoskonalosci, Sol-Feace ma to "cos". Gram w niego dluzej niz poczatkowo zamierzalem, majac pod reka znacznie wyzszych lotow Dennin Aleste. Gameplay Sol moglby byc o wiele lepszy, grafika zreszta tez, ze o dzwiekach nie wspomne. Jednak soundtrack wraz z dobra atmosfera klasycznego strzelania kaza mi do S-F bezustannie powracac. Pozostaje tez kwestia wyzwania i chec ukonczenia gry 1CC. W przypadku tego tytulu mozne to rownie dobrze oznaczac 1LC, a wiec przejscie gry bez utraty zycia, co byloby nie lada powodem do dumy. Szkoda, ze nikt na swiecie w Sol-Feace nie gra. Poscigalbym sie z kims na punkty.