Zlecenie 02: Gears of Calibur

Do czego może odnosić się tytuł niniejszego wpisu? Czyżby podupadłe w ostatnich latach Namco zdecydowało się na użyczenie swojej flagowej serii numer dwa na potrzeby następnego crossoveru? Kolejny „Street Fighter X Tekken”, tylko że w ramach wspólnego przedsięwzięcia z Epic Games, a nie z Capcom? Z pewnością znajdą się osoby, które taka wiadomość by ucieszyła. Pragnę jednak ostudzić zapały - nie, nie dojdzie do żadnej fuzji gier z tych dwóch zupełnie różniących się między sobą gatunków. Przynajmniej w najbliższym czasie. „Gears of Calibur” to jedynie gra słów, którą pozwoliłem sobie zastosować, by zobrazować pewną niepokojącą tendencję.

W powiewie świeżości, który przed kilkoma laty przyniosła nowa generacja konsol, można by odnaleźć cały szereg negatywnych znamion tzw. rozwoju. Ponieważ jest to temat na książkę, a nie na wpis na blogu, skupię się jedynie na kwestii Unreal Engine, silnika znanego, lubianego i powszechnie eksploatowanego. W tym momencie na twarzach setek tysięcy moich wiernych czytelników z pewnością wymalowało się zdziwienie. Jak to? Co złego w silniku, który podbił świat, przynosząc firmie Epic góry pieniędzy? Do zobrazowania problemu najlepiej posłużyłoby stare jak świat przysłowie „co jest do wszystkiego, to jest do niczego”, choć musielibyśmy je delikatnie przeakcentować. Zastosujmy zatem analogię. Czy moglibyśmy mówić o świecie mody, gdyby wszyscy chodzili w dresach? Czy miłośnik kina mógłby się spełniać, gdyby stale oglądał filmy jednego reżysera? Czy powszechnie lubiana zupa pomidorowa nadal smakowałaby nam, gdybyśmy spożywali ją przez pięć lat dzień w dzień? Odpowiedź na wszystkie te pytania brzmi oczywiście: „nie.

Silniki Epic implementowane są obecnie w wielu kasowych tytułach. Czy możemy mówić o pięćdziesięciu procentach całości? Być może nie, ale nawet ta skala nie wydaje się przesadzona, gdy pomyślimy sobie, ile naszych ulubionych gier swoje oblicze zawdzięczą UE3 bądź jego pochodnym [powiedzmy od UE 2.5 wzwyż]. W tej sytuacji oczywistym jest, że nawet pomimo starań designerów, gry wyglądają bardzo podobnie. Od czasu do czasu pojawiają się jednak tytuły, którym udaje się wysforować za sprawą unikalnego wyglądu [„Bioshock”, „Mirror’s Edge”, „Mass Effect”]. Niestety, większość pozostaje mniej lub bardziej dokładną kopią tego, czym charakteryzuje się sztandardowa seria Epic, czyli „Gears of War”. Kto w „Gearsy” grał, ten z łatwością wymieni znaki rozpoznawcze gry: stonowaną, ciemną kolorystykę i nienaturalnie muskularne modele postaci. Marka „Gears of War” zatriumfowała i triumfuje do dziś, a branży wypisana została recepta na sukces. Drodzy twórcy i wydawcy, jeśli chcecie zarabiać na grach pieniądze, niech w jak największym stopniu przypominają „Gears of War".


Ekspansja Unreal Engine osiągnęła niewyobrażalną wręcz skalę, odciskając swe piętno w praktycznie wszystkich liczących się obecnie gatunkach. Nie kryję, że sam fakt występowania tego zjawiska napawa mnie obrzydzeniem. Oberwało się nawet bijatykom. Najnowszy Mortal Kombat, nieoficjalnie z numerem dziewięć, również pracuje na silniku Epic. Jednak w świetle tendencji, o której piszę, gry siłą rzeczy upodabniają się do tytułów pracujących na UE, nawet jeśli posiadają własny engine. Bo któż w dzisiejszych czasach nie skorzysta ze wspomnianej recepty na sukces? Bardzo przykre jest to, że za tabunami dorobkiewiczów podążają również firmy, które niegdyś słynęły z unikalnego designu. Obawiam się, że ta zgnilizna dosięgła również Namco , a tym samym legendarny team Project Soul. Tym sposobem dochodzimy do sedna. Było już „Gears”, pora na „Calibur".



Choć seria bijatyk z „Soul” w tytule – przynajmniej w moich oczach – marnieje z części na część, do informacji o produkcji kolejnej części nie mógłbym podchodzić bez choćby odrobiny zaciekawienia. Niestety, mina mi zrzedła, gdy zobaczyłem pierwszy materiał video promujący zapowiedzianą Piątkę. Przyglądając się nowemu, nieznajomemu designowi, szybko doszedłem do wniosku, że przekonanie o wyższości stylistyki znanej z „Gears of War” dosięgło również umysły ludzi z Namco.

Co od razu rzuca się w oczy, to ujednolicony koncept kolorystyczny. Paletę przepchnięto od jaskrawej i obłędnie kolorowej do szaroburej o żałobnym odcieniu. Ciężko powiedzieć, czy to nowy kierunek dążenia do fotorealizmu, ale nie od dziś wiadomo, że nie tędy droga. Gry muszą być kolorowe. Nikt nie zmniejsza nasycenia barw w TV, grając w „Uncharted”. Kolory są dla ludzkich zmysłów atrakcyjne, nie pozwalają się nudzić, wywołują oczopląs. Gdyby tak nie było, do dziś oglądalibyśmy czarno-białe filmy. Ile takich wartych uwagi filmów pojawia się rocznie? Pięć. I są to obrazy, w których użycie monochromatycznych odcieni ma swoje uzasadnienie. Soul Calibur czarno-biały nie jest, ale ku temu dąży. Dąży do tego, co pod pretekstem artystycznej koncepcji zaprezentowano w „Gears of War”. Przesadzam? A skądże. Czy komuś dotychczas przeszkadzały kolory w bijatykach Namco? Oczywiście, że nie. Niestety, twórcy za wszelką cenę chcą wprowadzać tendencyjne zmiany, które sprawdziły się już w produkcjach konkurencji. Szkoda tylko, że na warsztat trafiają te aspekty, które potrzebują co najwyżej delikatnego szlifu.



Nadzorujący prace nad piątym „Caliburem” hipster-metroseksualista, Daishi Odashima mówi, że realia tej części zostały pchnięte dwadzieścia lat do przodu, co pozwoli na płynne wprowadzenie nowych fighterów i zaadaptowanie ich do starej gwardii. Twierdzi przy tym, iż taki zabieg sprawia wrażenie absolutnie oryginalnego, zwłaszcza że nigdy wcześniej nie zdecydowano się na taki krok. Można zatem przypuszczać, iż zmiana kolorystyki ma za zadanie podkreślić mroczną wymowę fabuły. Nie ma przecież widoku bardziej posępnego, niż przyprószone siwizną włosy Mitsurugiego. To byłoby jakieś wytłumaczenie, ale ponad dekadę temu będące szczycie formy Namco na potrzeby „Tekken 3” zakotwiczyło fabułę piętnaście lat po wydarzeniach z Dwójki. Jak kolorowy w stosunku do prequela był „Tekken 3”? Wystarczy tu słowo „bardziej”. I chyba nikomu nie przeszkadzało, że prądy dziadka Heihachiego są barwniejsze niż ostatnio.

Na kiepskiej kolorystyce podobieństwa pomiędzy „Caliburem” a „Gearsami”, niestety, się nie kończą. Pomijając do bólu przewidywalny design aren, najbardziej rozczarowują modele postaci. Obładowane orężem i pancerzami, pokraczne, zbite i nienaturalnie muskularne prezentują się jak wyjątkowo złośliwe karykatury samych siebie. Samych siebie przeszli też chirurdzy plastyczni, którzy ubogacili wojowniczki o implanty pośladków, kolejne implanty piersi oraz piłkarskie uda. Rozumiem, że ideał kobiecej urody stale się zmienia, a projektanci postaci starają się odpowiedzieć na zapotrzebowania odbiorców, ale czy naprawdę jest aż tak źle? Miejmy nadzieje, że powróci jeszcze moda na fighterki o bardziej subtelnej aparycji.



Zrozumiałe, że w bijatykach najważniejsze jest bicie, a nie to, jak gra się prezentuje, ale naprawdę szkoda rezygnować ze starej, dobrej szkoły, która nadała pierwszej części cyklu średniowieczno-baśniowego charakteru ze smukłymi postaciami, zniewalającymi arenami i kolorami wylewającymi się z ekranu. Wbrew moim życzeniom najnowsza część serii prawdopodobnie nie będzie odbiegać od tego, co pokazano w materiałach reklamowych. Nie zdziwiłbym się, jeśli w wersji X360 jedną z bonusowych postaci będzie Marcus z „Gears of War”. Twórcy zarzekają się, że pracują z całych sił, ale para nie idzie chyba tam, gdzie trzeba. Kto wie, do czego może posunąć się Takuji Kawano? Człowiek, z głowy którego wychodzą koncepcje na wygląd postaci, w reportażu ukazującym pracę ekipy Projet Soul wygląda tak, jakby właśnie został przyłapany na masturbacji. Miejmy nadzieje, że pan Kawano odkrył właśnie, że jego dotychczasowe projekty są do dupy i postanowił to po prostu uczcić chwilą rozkoszy. Pozostaje wierzyć, że to, co dotychczas pokazano, to niewielki ułamek gry ukazujący jej brzydsze oblicze, a efekt końcowy nie będzie nam kazał myśleć, jak fajnym dodatkiem do Gears of War 3 mógłby się okazać piąty Calibur.