The Longbow Hunters

Moje skromne zbiory wzbogacil klasyk komiksu superhero, poswiecony malo popularnemu u nas Green Arrow. Miniseria jest pozycja zupelnie wyjatkowa, zarowno w odniesieniu do postaci superbohatera, jak i w rozumieniu artystycznym. Mike Grell, tutaj scenarzysta i rysownik w jednym, trylogia "The Longbow Hunters" opowiedzial po swojemu pewna historie, odbierajac lucznikowi dotychczasowy, typowo superbohaterski pierwiastek. Przedstawil Oliviera Queen'a jako czlowieka z krwi i kosci, ktory od czasu do czasu wskakuje w przebranie, by w poszukiwaniu sprawiedliwosci wyruszyc na miejskie lowy. W zaledwie trzech zeszytach Grell z zaskakujaca finezja odpowiedzial na pytania, ktore od razu pojawiaja sie w glowie czytelnika niezaznajomionego z Green Arrow. Ponadto scenariusz zostal rozpisany w taki sposob, by cala ta transformacja w sposob naturalny wizala sie ze zmianami w sposobie myslenia, bedacego po czterdziestce Olivera. Czytajac pierwsza czesc, nie moglem oprzec sie wrazeniu, ze fabula rozlezie sie na boki. Jak na takie malenstwo, poruszono ogromna wrecz ilosc watkow. Ku mojemu zaskoczeniu, wszystkie zostaly zakonczone i to bez nienaturalnych przeskokow w skrypcie. Na poczatku nie wiadomo nic, a na samym koncu wiadomo wszystko.


Seria wydana jako prestige format. Ze sztywnymi okladkami i dobrej jakosci, sliskim papierem. Grzechem byloby wypuszczac taki material "na miekko". Limitowana edycja jest odpowiedniejsza chocby z uwagi na warstwe graficzna, ktora w "The Longbow Hunters" stanowi polaczenie znakomitego szkicu Grell'a z kolorami nakladanymi za pomoca akwareli [kredek?, flamastrow?, pasty BHP???]. Czesc kadrow, np. sceny retrospekcji badz mocno emocjonalnych sentencji, przedstawiono w formie szkicow bez dodatku tuszu i z minimalna dawka koloru. Wizualnie "The Longbow Hunters" wydaje sie bardzo naturalny. Jesli mialbym wybrac moje ulubione plansze, byloby ich moze z dziesiec mniej niz rzeczona seria liczy sobie stron. Przyznam, ze napatrzec sie nie moglem nie tylko ze wzgledu na sam wyglad, ale rowniez blyskotliwe kadrowanie. Jednak najwspanialszym "elementem" komiksu jest chyba postac skosnookiej Shado, wykonujacej w opowiesci specjalne zlecenie dla Yakuzy. Shado, podobnie jak Oliver dzierzy luk. Reprezentuje, co prawda, zupelnie inna szkole, lecz w zadnym wypadku nie ustepuje mu umiejetnosciami. Ma niesamowita urode, nie okazuje zadnych emocji, a w przerwach miedzy zabijaniem wyglada tak, jakby cos chodzilo jej po glowie. Zakochalem sie.